"انتظارِ
بسیار برای خداوند کشیدم، و به من مایل شده، فریادم را شنید. او مرا از چاه هلاکت
برآورد و از گِل و لای برکشید؛ و پاهایم را بر صخره نهاد و گامهایم را مستحکم
فرمود. سرودی تازه در دهانم گذاشت، سرود ستایش خدایمان را. بسیاری این را دیده،
خواهند ترسید و بر خداوند توکل خواهند کرد.
خوشا به حال کسی که بر
خداوند توکل دارد، و به متکبران روی نمی‌آورد، به کسانی که از پی دروغ گمراه می‌شوند.
ای یهوه خدای من، تو کارهای شگفت خود را و تدبیرهای خویش را برای ما، بس کثیرگردانیده‌ای؛
کسی را با تو قیاس نتوان کرد. اگر بخواهم آنها را بازگویم و بیان کنم، بیش از حدِ
شمار است.
آرزویم، ای خدایم، انجام اراده توست؛ شریعت تو
در دل من است. در جماعت بزرگ به عدالت نجاتبخش تو بشارت داده‌ام؛ من لبان خویش
بازنداشته‌ام، چنانکه تو می‌دانی ای خداوند.عدالت نجاتبخش تو را در دل خویش پنهان
نداشته‌ام، بلکه از امانت و نجات تو سخن گفته‌ام و محبت و وفاداری تو را از جماعت
بزرگ نپوشانیده‌ام.
و اما تو خداوندا،
رحمتت را از من دریغ نخواهی داشت؛ محبت و وفاداری تو همواره مرا محافظت خواهد
کرد." (مزمور۴۰: آيات۱تا ۵ و۸ تا۱۱)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر