امروز در حال پياده روي در پارك كودكي ٣ ساله ديدم پر از انرژي و شور و شوق برق محبت در چشمانش قوطه ور بود.
به دنبال كبوتري مي دويد نزديك كبوتر كه ميشد كبوتر پرواز ميكرد و كمي دورتر بر زمين فرود مي آمد، و دوباره كودك ادامه ميداد و اين حركت ادامه داشت و كودك اصلاً نا اميد نميشد تا اينكه كبوتر كلاً از آن منطقه رفت و كودك دنبال كبوتر ديگر براي تعقيب مي گشت.
هدف كودك، كبوتر بود و تا زماني كه هدف را مشاهده ميكرد به دنبال آن با اشتياق عجيبي مي دويد.
وقتي انسان بزرگ ميشود عوض ميشود
يك بار هم به دنبال كبوتر نميرود
اگر هم كبوتر را دوست داشت و دنبال آن رفت با اولين پرشِ كبوتر، اگر پري از لابه لاي بالهاي آن كبوتر بر زمين افتد همان پر را بر ميدارد و لاي كتاب ميگذارد و كبوتر را از ياد ميبرد
تا زماني كه كلام عيسي خداوند را نگاه داريم و جامه ي عمل بپوشانيم به دنبال هدف در حال دويدن هستيم
اگر كودكانه دنبال هدف باشيم كه همان رسيدن به خداوند و كمال است با كوچكترين نعمت خداوند او را از ياد نخواهيم برد
زيرا هدف كبوتر است نه پَر كبوتر
مهر و پاكيتان همچون كودك
حكمت و فهمتان همچون عيسي خداوند باد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر